ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
Ο Αντώνης Αγγελίδης γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Λουτράκι Κορινθίας.
Απ’ την παιδική του ηλικία εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την μουσική αφού ξεκινώντας ως αυτοδίδακτος, στα 13 του χρόνια, αποφάσισε ενστικτωδώς να πειραματιστεί συνθετικά θέτοντας έτσι τη δημιουργική βάση πάνω στην οποία πολύ σύντομα προέκυψαν και τα πρώτα του τραγούδια.
Το μουσικό του ύφος κινείται σε ποικίλες μελωδικές φόρμες από ποπ – ροκ στοιχεία έως έντεχνες – λαϊκές φόρμες με έμφαση σε ένα περισσότερο εκφραστικό Ελληνόφωνο ύφος πάντα με προσωπικά στοιχεία αποδοσμένο.
Παρακολούθησε μαθήματα κλασικής κιθάρας στο Σύγχρονο Μουσικό Ωδείο και κάποια χρόνια αργότερα και για 3 χρόνια ολοκλήρωσε έναν κύκλο σεμιναρίων και μαθημάτων κρουστών/τυμπάνων του Γιάννη Σταυρόπουλου στο τμήμα τζαζ της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Λουτρακίου.
Από το 2002 – έως το 2005 όπου αποφοίτησε – σπούδασε Ηχοληψία και Μουσική.
Έχει εμφανιστεί σε παραπάνω από 300 συναυλίες και μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα, με μουσικά σύνολα και καλλιτέχνες αλλά και ως solo artist (σε one man band looping και acoustic live sessions) από το 1999 έως και σήμερα.
Από το 2010 διδάσκει τύμπανα/ντραμς, κλασσική και ηλεκτρική κιθάρα και μουσική αρμονία.
To 2013 κυκλοφόρησε το EP “Πάμε να φύγουμε” με 5 δικές τους συνθέσεις σε παραγωγή και ενορχήστρωση των TheVrastaz και του Σπύρου Λιβάνη και από το 2015 έχει δημοσιοποιήσει αρκετά singles σε παραγωγή του ιδίου και του Χρήστου Νινιού.
Περιγραφή Σύνθεσης
Το “Γαρύφαλλο στην Άμμο” είναι το τραγούδι που δημιουργήθηκε από τον Αντώνη Αγγελίδη ως
φόρος τιμής στην μνήμη της Γαρυφαλλιάς, σηματοδοτώντας ταυτόχρονα τόσο την έναρξη της εκστρατείας του “Γίνε άνθρωπος” όσο και την αμέριστη συμπαράσταση στα θύματα οποιασδήποτε μορφής βίας.
Το τραγούδι θίγει το θέμα με μια ευαίσθητη αφήγηση από την μεριά του δημιουργού
καταγράφοντας έτσι με έναν εύθραυστα αισιόδοξο τρόπο το μηνυμα της μνήμης της Γαρυφαλλιάς ως σύμβολο και εκφράζοντας μέσα απ την ιστορία της κάθε περίπτωση βίας.
Μελωδικά και ερμηνευτικά αναφέρεται ξεκάθαρα η διάθεση για την μετουσίωση του προσωπικου πόνου της απώλειας σε μια δυναμική/ουσιαστική ενέργεια παρουσίας.
‘[…] Ανάμεσα μας για πάντα θα υπάρχει” – όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο στιχουργός – αυτή η μνήμη και η φλόγα της θέλησης κάθε χειραφέτησης, κάθε ατομικού δικαιώματος, κάθε ανθρώπου και κάτω από οποιαδήποτε μοναδική συνθήκη […]“και έτσι δεν θα μου λείπει το βλέμμα σου” Γαρυφαλλιά – Ερατώ – Ελένη – Καρολαιν…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ
O Δημήτρης Αστερίου γεννήθηκε το1973 στη Δράμα, ζει και εργάζεται στα Χανιά.
Χρησιμοποιεί τόσο λάδια, όσο και μικτά χρώματα, ενώ η θεματογραφία του αναφέρεται σε ονειρικά και φανταστικά σύνολα στην κατεύθυνση του σουρεαλισμού και της αυτόματης γραφής.
Παράλληλα με τη ζωγραφική, ασχολείται με τις κατασκευές και τη γλυπτική. Χρησιμοποιεί εφήμερα υλικά, όπως σανίδια που βρίσκει στην αμμουδιά, απομεινάρια από σκουπίδια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης για να τα ανασυνθέσει, να τους δώσει πνοή, να τα μετατρέψει σε έργα τέχνης.
Ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής:
Ματωμένα πορτρέτα, ζωγραφική – εγκατάσταση, πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη, Κερατσίνι, Οκτώβριος-Νοέμβριος 2021, Ματωμένα πορτρέτα, ζωγραφική – εγκατάσταση, Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης, Κερατσίνι 2021, Ματωμένα πορτρέτα, ζωγραφική – εγκατάσταση, Γιαλί Τζαμισί, Χανιά Κρήτης (2021), Ματωμένα πορτρέτα, έκθεση ζωγραφικής Artspace Σκάζι, Αθήνα (2020), Facialis Expressio, έκθεση ζωγραφικής Monk, Αθήνα (2020), Ζωγραφική εγκατάσταση performance «Η επικράτεια της ακινησίας- Λυτρωτική αντιπαράθεση» Μπλόκο Κοκκινιάς. (2019), Exantas Artspace, «Somnium» Χανιά (2019), ArtSpace Bristol, Χανιά (2018), Αίθουσα τέχνης 24γράμματα, Χαλάνδρι (2018), Σωματείο ΑΜΕΑ, Δράμα (2018), Exantas Artspace, Χανιά (2018), Decadance art club, Ζωγραφική εγκατάσταση «Αυνανισμός και Δημοκρατία» Αθήνα (2018), Τίτα Μπρίκι, Ηράκλειο Κρήτης (2017), Exantas Artspace, Χανιά (2017), Γιαλί Τζαμισί, Ζωγραφική εγκατάσταση, Χανιά Κρήτης-υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κρήτης (2017), Φουαρ, Αθήνα (2016), Τίτα Μπρίκι, Ηράκλειο Κρήτης (2016), Κοχλίας Art space, Βέροια (2016), Σκάζη Art café, Αθήνα (2016), Exantas Artspace, Χανιά (2016), Παλαιοπωλείο «Ρετρό», Αθήνα (2015), Πύλη Αγ.Γεωργίου, Ηράκλειο Κρήτης (2006), Πινακοθήκη Ρεθύμνου, αίθουσα «Μουσούρη»(2005), Έκθεση Γλυπτικής Γιαλί Τζαμισί, Χανιά Κρήτης-υπό την αιγίδα της Νομαρχίας Χανίων (2004), Γιαλί Τζαμισί, Χανιά Κρήτης (2003), Γιαλί Τζαμισί, Χανιά Κρήτης (2002), Δημοτική Πινακοθήκη Ναυπλίου (2001), Αίθουσα τέχνης «Ξόμπλι», Βάμμος Χανίων (2001), Γιαλί Τζαμισί, Χανιά Κρήτης (2000), Καφέ «Ηλιοτρόπιο», Χανιά Κρήτης (1999), Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου (1999)
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΚΘΕΣΗΣ
«Ματωμένα πορτρέτα»
Η παρούσα έκθεση-εγκατάσταση έχει στόχο να καταδείξει την αέναη πάλη του ανθρώπινου πνεύματος κατά του φασισμού, και να τιμήσει όλους εκείνους που υπέφεραν και έδωσαν ακόμη και την ζωή τους στον αγώνα αυτό. Έναν αγώνα που διεξάγεται μέσα στους δρόμους της χώρας μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου με αφορμή την κοινωνικοοικονομική κρίση και την αδυναμία των πολιτικών συστημάτων να εφαρμόσουν ένα δίκαιο σύστημα που να ανταποκρίνεται στο όραμα για ισότητα, ελευθερία και σεβασμό στα δικαιώματα του κάθε πολίτη.
Στο κέντρο της έκθεσης παρατάσσονται σε κυκλική εγκατάσταση τριάντα κόκκινες μεταλλικές ανισοϋψείς στήλες, οι οποίες φέρουν ένα ρούχο, ως σήμα-σύμβολο της απώλειας. Η γεωμετρική κυκλική δομή ως περιφρούρηση της μνήμης, αποτελεί αναφορά στον χορό του αρχαίου δράματος και καλεί τον θεατή σε μια συμβολική συμμετοχή στον χώρο και τον χρόνο που διαδραματίζεται η αφήγηση, ένα χωροχρόνο αέναα επαναλαμβανόμενο.
Πίσω από την κυκλική αυτή εγκατάσταση, τοποθετούνται τα «Ματωμένα Πορτραίτα». Προσωπογραφίες ανθρώπων, που έδωσαν μάχη, βασανίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους εξ’ αιτίας του φύλου, της φυλής, της καταγωγής, ή της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Εμβόλιμα παρεμβάλλονται «ματωμένοι» καθρέφτες, ως υπόμνηση της υποβόσκουσας βίας η οποία απειλεί τον καθέναν από εμάς που επιλέγουμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε ως ελεύθεροι πολίτες. Συμμέτοχοι και συναγωνιστές και εμείς, κοινωνούμε τις ιστορίες τους στην αδιάκοπη μάχη κατά του φασισμού στην σύγχρονη πλέον μορφή του.
Παράλληλα, προβάλλεται βίντεο με τίτλο «Η Φωνή», με την φωνή της Μάγδας Φύσσα.
Παρακολουθούμε μια θάλασσα από στεριά: τη μάνα γη, τη γόνιμη τροφό και στερνή αγκαλιά σαν έρθει η ώρα ν’ ακολουθήσουμε το βουητό της μέλισσας, της αρχαίας ψυχοπομπού, που θα μας οδηγήσει πίσω, στην αρχέγονη μητέρα. Και μια φωνή από πέτρα: κοφτερή σαν της Δικαιοσύνης το σπαθί, καλεί τα παιδιά που χάθηκαν πρόωρα, άδικα, βίαια. Ένα προσκλητήριο νεκρών. Αυτών που κάποιοι βιάστηκαν να τους κόψουν το βήμα γιατί γεννήθηκαν με «λάθος» χρώμα, «λάθος» φύλλο, «λάθος» άποψη. Γιατί δεν σώπασαν, γιατί τραγούδησαν, εκφράστηκαν, έζησαν αλλιώς.
Στην έναρξη της έκθεσης πραγματοποιείται βιωματικό δρώμενο, με επικεφαλής τον ηθοποιό Χρήστο Μουστάκα. Ομάδα εθελοντών ντυμένων στα μαύρα, περιφέρονται στο πλήθος κρατώντας στα χέρια «ματωμένους» καθρέφτες, αποσκοπώντας στην συνειδητοποίηση της τυφλής βαρβαρότητας που απειλεί τον καθένα από μας, εγκαθιδρύοντας μια ενότητα τόσο ιδεολογική όσο και πολιτισμική.
Ο Δημήτρης Αστερίου με το έργο του αυτό, μας δίνει μια υπόσχεση. Πως δεν θα ξεχάσουμε. Πως τα παιδιά που χάθηκαν θα βαδίζουν για πάντα σαν σκιές στο πλάι μας, μέχρι την τελική δικαίωση. Μέχρι που η ιερότητα της ζωής του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα από την φυλή, το φύλλο, τις πολιτικές του απόψεις, τις ερωτικές του προτιμήσεις, να γίνει κοινό κτήμα όλων. Γιατί ο αγώνας κατά του φασισμού ποτέ δεν κερδίζεται ολοκληρωτικά. Απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, ακριβώς γιατί φωλιάζει και επωάζεται στην καρδιά και το μυαλό της άγνοιας, της απαιδευσιάς και μιας φθηνής, βάρβαρης και εξωλογικής στοχοποίησης του «άλλου» , του «διαφορετικού» , ως εχθρού προς εξόντωση.
Γιατί σ’ αυτή τη μάχη απέναντι στο θηρίο, το «Ματωμένο Πορτραίτο» είναι πλέον η κοινωνία μας, είμαστε εμείς.
Σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, την στιγμή που επανέρχονται αγριότερα τα ζητήματα της ανελευθερίας, της βίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, οι σημερινοί νέοι, πολίτες αυριανοί μιας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας μετατρέπονται στους μοναδικούς αξιόπιστους φορείς της ευαισθησίας και της δικαιοσύνης.
Η έκθεση, χρονικό και μαρτυρία της εποχής μας δεν συνιστά μια υπόμνηση με παιδαγωγικό ενδιαφέρον, αλλά προάγει με σαφήνεια και θάρρος το είδος του ηθικού κώδικα που αναλογεί στον καινούριο άνθρωπο, φορέα μνήμης και δημιουργίας.