Γράφει η Ελένη Κρεμαστιώτη, μητέρα Ερατούς Μανωλακέλλη,
19 Μαΐου 2019. Η χειρότερη μερα της ζωής μου.
Η μερα που ένας δολοφόνος αποφάσισε να αφαιρέσει την ζωή της κόρης μου .
14 Μαρτίου 2022. Η επόμενη χειρότερη μερα της ζωής μου .
Μετά από σχεδόν δυόμιση χρονια, μέσα σε μια αίθουσα δικαστηρίου, είδα και πάλι τον φονιά του παιδιού μου.
Τα συναισθήματα μου σίγουρα δε μπορούν να περιγραφθούν.
Δεν ξέρω τι από όλα ήταν: μίσος ; Οργή ; Θυμός ; Ίσως κι όλα αυτά μαζί .
Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως αυτόν τον “άνθρωπο” δεν τον θέλω έξω από την φυλακή.
Εγώ όσο ζω θα παλεύω γι’ αυτό. Για το κάθε κορίτσι, για το κάθε αγόρι, που εξαιτίας των φονιάδων τους δεν έχουν αλλη ευκαιρία στην ζωή.
Δικαιούται όμως το κοριτσάκι του παιδιού μου, τα παιδακια της Πολυς, το κοριτσάκι της Καρολαιν, το αγοράκι της Σοφίας, και τόσα αλλά παιδακια που έμειναν χωρίς τις μανούλες τους χάρη στα τέρατα αυτά, να ζήσουν.Να ζήσουν ήρεμα, ευτυχισμένα.
Να ζήσουν έχοντας εμπιστοσύνη στους νόμους και στο κράτος.
Τελικα τα παρακλάδια πονάνε εξίσου με το αρχικό κακό.
Κάθε μερα που περνάει πονάει περισσότερο που δεν έχω το παιδί μου. Και ναι αυτό είναι το συμπέρασμα …. Πονάει το ίδιο βλέποντας τον φονιά της ..