Γράφει η Στέλλα Φουλούλη, απόφοιτη Ψυχολογίας
Η 6η Μαρτίου είναι η πανελλήνια ημέρα αφιερωμένη στην εξάλειψη της ενδοσχολικής βίας και του ενδοσχολικού εκφοβισμού. Ένα φαινόμενο που έχει πάρει στις μέρες μας τεράστιες διαστάσεις και που πολλές φορές κάνουμε τα στραβά μάτια στην ύπαρξη του. “Έσπρωξαν συμμαθητή τους από το παράθυρο του 2ου ορόφου”, “ομάδα παιδιών χτύπησε και τραυμάτισε σοβαρά μαθητή”, “προσωπικές πληροφορίες και φωτογραφίες διέρρευσαν από μαθητές για συμμαθητή τους στα social media”, είναι μόλις λίγοι από τους τίτλους που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια στον τύπο με θύματα ανήλικα παιδιά, μαθητές, και θύτες τους ανήλικους συμμαθητές τους.
Πόσο τραυματισμένα σκέφτεστε μπορούν να είναι αυτά τα παιδιά που βρέθηκαν στο επίκεντρο επικριτικών σχολίων, με αφορμή την καταγωγή, τη θρησκεία είτε την εμφάνιση τους. Η απάντηση είναι, τόσο τραυματισμένα που είτε θα μεγαλώσουν να γίνονται απόλυτοι και σκληροί ενήλικες μέσα της καθημερινότητας τους, με δυσκολίες δέσμευσης και εμπιστοσύνης (trust issues), είτε θα ακολουθήσουν ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή από τον υλικό κόσμο ακριβώς επειδή η κοινωνία τους απογοήτευσε και “έσπασε πλάκα μαζί τους”. Άλλοι πάλι, περισσότερο τυχεροί, θα προχωρήσουν και θα φαίνονται σαν ό,τι πέρασαν να μην συνέβη ποτέ. Αλλά πόσοι θα είναι αυτοί, συλλογίζομαι…
Σκοπός όμως, δεν είναι να τονίσουμε ούτε τα θέματα των θυμάτων και των θυτών, γιατί αυτά διαφέρουν από άτομο σε άτομο, αλλά ούτε και να κάνουμε υποδείξεις για το ποιος ευθύνεται στην κάθε περίπτωση. Σκοπός είναι να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα ως υπαρκτό στο σχολικό περιβάλλον και να γίνει προσπάθεια επίλυσης από όλους εμάς. Ο σχολικός εκφοβισμός δεν παύει να αποτελεί μια μορφή βίας και κρίνεται απαραίτητη η μηδενική ανοχή στην εμφάνισή της από όλα τα μέλη της κοινωνίας που “υποτίθεται” παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Οποιοσδήποτε γίνεται ένας απλός παρατηρητής ενός περιστατικού “bullying”, είτε άλλος μαθητής, είτε καθηγητής, είτε γονέας, οφείλει να αναφέρει το συμβάν στη σχολική διοίκηση και εκείνη με τη σειρά της να αναλάβει δράση. Οι εκπαιδευτικοί, και οι γονείς χρειάζεται να είναι σε θέση να αποδεχτούν το γεγονός αλλά και με κατανόηση να ακούσουν όλες τις πλευρές χωρίς να κρίνουν.
Η συνεισφορά κάποιου ειδικού επαγγελματία, όπως ένας σχολικός ψυχολόγος, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι μπορεί να βελτιώσει τις σχέσεις των εμπλεκομένων και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Η αδιαφορία και η άγνοια δεν αποτελούν δικαιολογίες, καθώς έτσι δίνεται χώρος στον κάθε θύτη να επαναλάβει τη συμπεριφορά του.
Πρόσφατα διάβασα μια ατάκα που μου έμεινε χαραγμένη και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, τους αναγνώστες.
“The one who neglects and turns a blind eye to the abuse is worse than the abuser”.
– It’s okay to not be okay, Ko Moon Yeong-
“Εκείνος που παραμελεί και διαφορεί για την κακοποίηση είναι χειρότερος από εκείνον που κακοποιεί”.
Δεν κοστίζει στο κάτω κάτω και τίποτα το να είσαι καλός άνθρωπος, που πραγματικά νοιάζεται για τους άλλους γύρω του, ειδικότερα όταν μικρά παιδιά κακοποιούνται και ταλαιπωρούνται σωματικά και ψυχικά.
Ας γίνει λοιπόν η 6η Μαρτίου μέρα ορόσημο, κίνητρο για αλλαγή και ενημέρωση.
Ελένη Φουντωτού
Latest posts by Ελένη Φουντωτού (see all)
- Σκάνδαλο με Μείωση Ποινής Γυναικοκτόνου: Η Σιωπή των ΜΜΕ και οι Επικίνδυνες Συνέπειες για την Κοινωνία - 21/10/2024
- Γίνε Άνθρωπος & Metamorphosis Center συνεργάζονται για την υποστήριξη γυναικών θυμάτων βίας. - 01/10/2024
- Το 1ο Διαδραστικό Συνέδριο με Επίκεντρο τις Ανθρώπινες Σχέσεις και τον Ψυχισμό των Ανθρώπων “I ΑΜ #NOT Α DOLL CONFERENCE” 29/09 στην Ναύπακτο | Step into my shoes and give me voice - 17/09/2024