Scroll Top

Γυναικοκτονίες

pexels-karolina-grabowska-4379955

Της Εύης Γιαρκιά

Χαμόγελα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.
Χαρές που θάφτηκαν μαζί με τα όνειρα τις επιθυμίες και την ίδια τη ζωή…
Γυναίκες που ποτέ πια δεν θα δουν το φως του ήλιου, δεν θα κρατήσουν τρυφερά ένα χέρι, δεν θα ξαναμιλήσουν στο τηλέφωνο, δεν θα πάρουν το πτυχίο τους από το πανεπιστήμιο, δεν θα είναι παρούσες στο μεγάλωμα των παιδιών τους γιατί κάποιος του στέρησε τη δυνατότητα να κάνουν παιδιά… Να ονειρευτούν, Να συνεχίσουν να ζουν.
Γυναίκες σαν όλες εμάς, κόρες, μητέρες, ερωμένες.
Φοιτήτριες, νοικοκυρές, υπάλληλοι.
Που είχαν την ατυχία να γνωρίσουν τον “λάθος” άντρα.
Που έπεσαν θύματα στον βωμό του φύλου τους, της πατριαρχίας, της έμφυλης βίας και των λάθος στερεότυπων.
Κορίτσια που δεν ζουν ανάμεσα μας πια γιατί «χάλασε η φάση», γιατί «είχαν γκόμενο», γιατί είπαν όχι!
Γυναίκες σε μια ζωή κόλαση που καθημερινά υπέμεναν και υπομένουν… Το ξύλο και τις προσβολές, την κατάντια να μην έχουν προσωπικότητα γιατί ένα τέρας την πατάει και την εξαφανίζει…
Στην Εκάλη και στα Γρεβενά.Στην Κρήτη και στη Ζάκυνθο.
Η βία δεν γνωρίζει τόπο, χρόνο και κοινωνική κατάσταση. Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές μια γυναίκα σε ένα σπίτι κακοποιείται και «μένει για τα παιδια».
Γυναίκες που κατέληξαν να φύγουν από τη ζωή με τους πιο απάνθρωπους τρόπους!
Στο διάλειμμα της δουλειάς τους από ένα ένα υπηρεσιακό όπλο, από μια κυνηγετική καραμπίνα, από το κουζινομάχαιρο.
Που πετάχτηκαν ζωντανές στα βράχια και πνίγηκαν στην άγρια θάλασσα.
Άραγε, αυτές οι γυναίκες τι σκέφτηκαν το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν ξεψυχήσουν;
Πως ούρλιαξε η ψυχή τους;
Πως φοβήθηκε η καρδιά τους;
Πόσα εκατομμύρια γιατί πέρασαν από το μυαλό τους;
Πόσος τρόμος φώλιασε στα μάτια τους εκείνη τη μοιραία ώρα που η ζωή δίνει τη θέση της στο θάνατο;
Πως είναι άραγε να παραλύουν τα μέλη σου από τρόμο;
Να σκέφτεσαι το παιδί που αφήνεις πίσω και δεν θα ξαναδείς το χαμόγελό του;
Την καθημερινότητα σου, την ηλιαχτίδα που μπαίνει απ΄το παράθυρο το πρωί, το άγχος της εξεταστικής, την βόλτα με την κόρη σου για ψώνια, το τηλέφωνο της μάνας σου που βαρέθηκες να το σηκώσεις…
«Θα την πάρω μετά» είπες…
Μαύρο.
Συντρίμμια και πένθος παντοτινό κι ένας έρμος κόσμος που χαλιέται και θυμάται, και θυμώνει και βουλιάζει στη λύπη και την απόγνωση γιατί ποτέ πια δεν θα΄ναι ίδιο τίποτα…
Οι μάνες… Αχ αυτές οι μάνες ίδιες θλιμμένες Παναγιές όπως η Παναγία που είδε τον γιο της στον Σταυρό.
Οι μάνες που όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μοιρολογούν ξανά και ξανά σ’ένα ατέλειωτο κουβεντολόι με τη νεκρή κόρη τους.
Έτσι επικοινωνούν τώρα.
Η Κούλα βλέπει στη ντουλάπα τα ρούχα Της Ελένης, κάποια είναι αφόρετα, δεν πρόλαβε… «Της άρεσαν τα καπέλα» λέει και στα γενέθλια της στις 15 Γενάρη σβήνει κεράκια μαζί με τον Γιάννη πάνω από το μνήμα…
Η Ντόρα, που η εποχή της ήταν το καλοκαίρι ζει ξανά μέσα από τα βιντεάκια που ανεβάζει η Κατερίνα στο facebook. H Ντόρα που γελάει, που τραγουδάει, που χορεύει που ποζάρει με το μαγιό της… Η Κατερίνα ξέρει ότι την βλέπει. Το νιώθει, την περιμένει το βράδυ ναρθει να τα πούνε σαν να μην άλλαξε τίποτα…
Η Αλέκα παρέλαβε το μεταπτυχιακό της Γαρυφαλλιάς, από την φαρμακευτική σχολή. Και της μιλούσε. Μιλούσε για το φως που άφησε πίσω της που δεν μπόρεσε να το σβήσει το σκοτάδι του δολοφόνου.
Και όταν πηγαίνει στη σοφίτα αγγίζει ακόμα τα πράγματα της και περιμένει μήπως έρθει…
Η Ελένη μιλάει για την Ερατώ λες και υπάρχει… Χαμογελάει κιόλας και λέει ότι όλες μαζί, οι αδικοχαμένες γυναίκες κάνουν βόλτες στον ουρανό και χαίρονται και λένε αστεία. Και κρατάει σφιχτά το παιδί της κόρης της πολύτιμο φυλαχτό και συνέχεια της Ερατούς που δολοφονήθηκε.
Η Ρόζα πάντα παρούσα και συμπαραστάτρια στις υπόλοιπες με έναν καλό λόγο και μια επιφανειακή ψυχραιμία που αν δεν ξέρεις ότι η κόρη της η Σοφία δολοφονήθηκε από το χέρι του δολοφόνου της Πόλυς δεν μπορείς να το πιστέψεις. Παράπλευρη απώλεια, κι ένα αγοράκι ορφανό που ακόμη δεν ξέρει την αλήθεια.
Η Αγγελική, μάνα της Πόλυς που την σκότωσε ο πρώην σύζυγός της έγινε μάνα των εγγονιών της και γονάτισε από το πένθος και την ευθύνη. Μαζί της η Χρύσα, η άλλη της κόρη να βοηθάει όπως μπορεί για να μη νιώσουν τα παιδιά την ερημιά και την ορφάνια.
Δεν έχει νόημα η αναφορά των ονομάτων και των περιστατικών.
Η βία είναι ένα τέρας που απλώνει τα πλοκάμια της καθημερινά και δεν κάνει εξαιρέσεις.
Και ο μακρύς κατάλογος μεγαλώνει και μεγαλώνει και αντί να υπάρξουν ουσιαστικές πρωτοβουλίες αρωγής στα θύματα γυναικοκτονιών, αντί να γίνει μάθημα στα σχολεία η συμπεριφορά και η διαχείρηση των σχέσεων αναπαράγονται δηλώσεις ακόμα και από εκπροσώπους της Εκκλησίας ότι η βιασμένη «τα’θελε»! Σε λίγο θα μας πουν ότι «τα’αθελε και η δολοφονημένη»!
ΝΤΡΟΠΗ!
Οι μαμάδες των νεκρών κοριτσιών, άγνωστες μεταξύ τους πριν τα τραγικά συμβάντα έχουν γίνει μια γροθιά! Και πηγαίνουν στα Εφετεία όλες μαζί, και αγκαλιάζονται, και κρατιούνται χέρι χέρι γιατί μόνο εκείνες ξέρουν ότι δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από τον πόνο τους!
Τους σκότωσαν τα παιδιά τους!
Και οι δολοφόνοι ασκούν το δικαίωμα τους να κάνουν έφεση γιατί το σύστημα μας, λένε οι νομικοί, δεν είναι τιμωρητικό αλλά σοφρωνιστικό.
Και τι έγινε; Κάθε θαύμα τρεις ημέρες. Πάνε αυτές, οι επόμενες…
Κι όταν το θέμα πάψει να απασχολεί την επικαιρότητα οι μόνες που θα κλαίνε στο έρημο σπίτι τους θα είναι οι μάνες των κοριτσιών που δολοφονήθηκαν.
Και οι πατεράδες και τα ορφανά παιδιά.
Την ίδια ώρα οι δολοφόνοι θα συζητούν με τους δικηγόρους τους για την έφεση που θα ασκήσουν μήπως μειωθεί η ποινή τους.
Υποκλινόμαστε μπροστά στον ανείπωτο πόνο των οικογενειών των θυμάτων και ελπίζουμε στις αλλαγές που επιβάλλονται.
Κεμάλ, αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, αν αλλάξουμε όλοι μας.