Γράφει η Μιχαέλα Θεμιστοκλέους, απόφοιτη Ψυχολογίας
Υπάρχει ένα σύνδρομο ( δεν αποτελεί αναγνωρισμένο ιατρικό ή ψυχολογικό όρο, αλλά φαινόμενο),το οποίο μερικές φορές ονομάζεται “σύνδρομο του φροντιστή” ή “σύνδρομο του διασώστη”, και περιγράφει ένα μοτίβο, όπου ένα άτομο σε μια κακοποιητική σχέση, συχνά το θύμα, πιστεύει ότι μπορεί να “διορθώσει” ή να αλλάξει τον θύτη του, μέσω της αγάπης, της υπομονής ή της φροντίδας.
Τα θύματα μπορεί να αισθάνονται υπεύθυνα για την ευημερία του συντρόφου τους και να πιστεύουν ότι αν προσπαθήσουν αρκετά, μπορούν να βοηθήσουν τον κακοποιητή τους να ξεπεράσει την καταχρηστική του συμπεριφορά. Εκτός από την πεποίθηση ότι μπορούν να διορθώσουν τον θύτη τους, μπορεί επίσης να παραμείνουν στην καταχρηστική σχέση, με την ελπίδα να αλλάξουν αυτή του την συμπεριφορά. Μπορεί να πείσουν τον εαυτό τους ότι αν υπομείνουν την κακοποίηση για αρκετό καιρό ή αν προσπαθήσουν περισσότερο να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του συντρόφου τους, η καταχρηστική συμπεριφορά θα σταματήσει τελικά.
Αυτή η δυναμική μπορεί να δημιουργήσει έναν κύκλο κακοποίησης, όπου το θύμα παραμένει στη σχέση, υπομένοντας περαιτέρω κακομεταχείριση, πιστεύοντας ότι οι προσπάθειές του θα οδηγήσουν τελικά σε θετική αλλαγή. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις, η κακοποιητική συμπεριφορά συνεχίζεται ή κλιμακώνεται με την πάροδο του χρόνου, ενισχύοντας περαιτέρω τον κύκλο της κακοποίησης. Η παραμονή σε μια κακοποιητική σχέση με την πρόθεση να διορθωθεί ο θύτης μπορεί να είναι επικίνδυνη και επιζήμια για την ευημερία του θύματος. Είναι σημαντικό για τα άτομα που βιώνουν το “σύνδρομο” να αναγνωρίσουν ότι δεν είναι υπεύθυνα για την καταχρηστική συμπεριφορά του συντρόφου τους και ότι η αποχώρηση από τη σχέση και η αναζήτηση βοήθειας είναι συχνά ο καλύτερος τρόπος δράσης για την ασφάλεια και την ανάρρωσή τους.
Αν και είναι κατανοητό να ελπίζει κανείς σε αλλαγή από έναν βίαιο σύντροφο, η πραγματική μεταμόρφωση απαιτεί αναγνώριση των επιβλαβών συμπεριφορών, ειλικρινή δέσμευση να σταματήσει, ενεργό συμμετοχή στη θεραπεία και την υποστήριξη και συνεχή προσπάθεια. Η ενθάρρυνση του συντρόφου να αναζητήσει βοήθεια, όπως η παρακολούθηση ενός προγράμματος παρέμβασης ή ατομικής θεραπείας (η συμβουλευτική ζεύγους γενικά δεν συνιστάται σε κακοποιητικές σχέσεις), μπορεί να αποβεί ευεργετική. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε ότι αν ο θύτης δεν έχει πραγματικά κίνητρα να αλλάξει, ο κύκλος της κακοποίησης είναι απίθανο να τερματιστεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι καταχρηστικοί σύντροφοι μπορεί να προσποιούνται ότι είναι πρόθυμοι να αλλάξουν ή να αναζητήσουν θεραπεία ως τακτική χειραγώγησης για να διατηρήσουν τον έλεγχο του συντρόφου τους και να παρατείνουν τη δυναμική της κακοποίησης.
Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας να δίνετε προτεραιότητα στην ασφάλεια και την ευημερία του ίδιου του θύματος, αναζητώντας υποστήριξη, θέτοντας όρια και εξετάζοντας τις επιλογές για την έξοδο από την κακοποιητική σχέση.
Πηγή:
“Can I Save Them?” – The Hotline