Μετά από δύο βιασμούς, κατάφερα να ζω και όχι απλά να υπάρχω

Θέλω να μοιραστώ την δική μου ιστορία, και τον δικό μου καθημερινό αγώνα που δίνω με τον εαυτό μου, για να μπορώ να είμαι όσο γίνεται ένας ισορροπημένος άνθρωπος. Μεγάλωσα σε μια μητριαρχική οικογένεια, με πολύ σκληρή μητέρα και πάρα πολλά προβλήματα και ξύλο. Ήμουν αντιδραστικό παιδί, με πολύ πείσμα, και αυθάδικο, και αυτό δυσανασχετούσε πολύ την μητέρα μου. Αυτό ο ξάδερφος μου ο μεγάλος το ήξερε, και αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί. Ένα καλοκαίρι, όπου θα πήγαινα τρίτη δημοτικού, ήμουν 8 χρονών, ξεκίνησε το μαρτύριο μου μαζί του, ο οποίος ήταν 21 χρονών. Δύο ολόκληρα χρόνια, ίσως και λίγο παραπάνω, είχε μαζί μου συστηματικές ολοκληρωμένες επαφές, και στοματικές. Παρόλο που πονούσα και παρόλο που αηδίαζα με αυτό το άσπρο πράγμα στα πόδια μου και στην κοιλιά μου, πήγαινα !!! Πήγαινα μόνη μου τις ημέρες που μου έλεγε. Ακολουθούσα σαν στρατιωτάκι τις οδηγίες του. Πιστά. Δεν μου άρεσε καθόλου!! Θυμάμαι να κλαίω, να πονάω αλλά εγώ εκεί, πήγαινα , γιατί αλλιώς θα έτρωγα πολύ ξύλο, και αν μιλούσα; Δεν θα με πίστευε κανείς. Αλήθεια έλεγε, όταν μίλησα στην μητέρα μου, θεώρησε ότι λέω ψέματα και που τα έμαθα εγώ τέτοια πράγματα. Άλλες εποχές τότε, μιλάμε για 36 χρόνια πίσω. Οπότε συνέχιζα να πηγαίνω και συνέχιζα να είμαι πίστη στα ραντεβού του, μέχρι που αδιαθέτησα και σταμάτησε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τότε γιατί με ρωτούσε για την περίοδο, μέχρι που μεγάλωσα. Στα 14 μου, προσπάθησε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να με κακοποιήσει ξανά, αλλά έβαλα τις φωνές και ευτυχώς ήρθε η αδερφή μου, νόμιζε ότι ήμουν μόνη, και έφυγε. Και φτάνω σε μια ηλικία 26 ετών , λίγους μήνες πριν τον γάμο μου, ο άντρας μου έλειπε στο χωριό περίπου τρεις εβδομάδες. Βγαίνω με μια φίλη για καφέ, και στην επιστροφή , 11 το βράδυ, περιμένοντας το φανάρι να γίνει πράσινο, μπαίνει μέσα ένας άγνωστος! Μου βάζει το μαχαίρι στον λαιμό και μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, εάν είναι πλάκα, εάν είναι πραγματικότητα, τα έχασα. Έχασα πολύτιμο χρόνο από το σοκ που έπαθα. Αυτό το τέρας της φύσης, γλέντησε πάνω μου πάνω από 4 ώρες. Έκανε τα πάντα, ότι πιο διεστραμμένο υπάρχει, κανονικά, παρά φύση, στοματικά!! Χρησιμοποίησε αντικείμενα, βάζοντας στο στήθος μου μέχρι κλιπσάκια από μπαταρία ρεύματος, και στον κόλπο μου μαχαίρι με την θήκη του. Έζησα τον απόλυτο τρόμο και παρακαλούσα να με σκοτώσει να μην νιώθω άλλο. Να μην νιώθω. Δεν με ένοιαζε να πεθάνω! Ήθελα να μην πονάω και να μην νιώθω άλλο. Η βιαιότητα του ήταν ασύλληπτη. Και όμως παρόλη την βιαιότητα και την απέχθεια, τον πόνο και αηδία, το σώμα μου ανταποκρίθηκε. Εκεί έχασα τον εαυτό μου… Με τρία ναι που με ανάγκασε να πω , ότι μου αρέσει αυτό που κάνει, και με τον σώμα μου να ανταποκρίνεται, και μια εγκυμοσύνη που τερματίστηκε, εγώ έχασα εμένα. Κατηγόρησα τον εαυτό μου για τα πάντα, έριξα όλη την ευθύνη πάνω μου…Έφταιγα μόνο εγώ, που δεν είχα ασφάλειες στο αμάξι, που έχασα χρόνο από το σοκ, που που που. Με έφαγαν τα “που” και τα “γιατί”. Μόλις ανάρρωσε το σώμα μου τα έθαψα τόσο βαθιά που ξέχασα ότι υπάρχουν. Και πέρασαν έτσι 14 χρόνια !! Όπου σιγά σιγά, με διάφορες αφορμές βγήκαν όλα στην επιφάνεια, και ένιωθα σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Ούτε μια!!! Όλα έντονα, εικόνες στο μυαλό μου, μέχρι που ήρθε το εγκεφαλικό στα 40 μου. Κλονίστηκα!!! Και επιτέλους ζήτησα βοήθεια!! Μέχρι τότε σε κανέναν πουθενά τίποτα. Ακόμα και τώρα 4 χρόνια που κάνω θεραπεία, 1 χρόνο ουσιαστικό, μέσα μου υπάρχουν αγκάθια!! Συνδυασμός ξαδέρφου και αγνώστου = εγώ έκανα κάτι και προκάλεσα. Όμως δεν έκανα απολύτως τίποτα. Η σύγκρουση της λογικής και των συναισθημάτων μου; Τεράστια. Όμως, ζητώντας βοήθεια, σιγά σιγά άρχισα να ζω ξανά, και όχι μόνο να υπάρχω. Τα κατάφερα, τους νικάω!! Το κλειδί σε αυτά είναι η βοήθεια. Εγώ άργησα πολλά χρόνια να την πάρω, και μόνο κακό μου έκανα. Μην ζητώντας βοήθεια, άφηνα τους κακοποιητές μου, να με εξουσιάζουν χρόνια ολόκληρα στην καθημερινότητα μου, στην ζωή μου, στα παιδιά μου. Όχι άλλο!!! Φτάνει πια!! Δεν πρέπει να ντρέπομαι εγώ ,αλλά αυτοί. Δεν είμαι στιγματισμένη εγώ, αλλά αυτοί. Δεν φταίω εγώ πουθενά, αλλά μόνο και αποκλειστικά αυτοί!! Ακόμα κάνω θεραπεία, αλλά νομίζω ότι σε λίγο καιρό, αυτή η πληγή στην ψυχή μου, θα σταματήσει να αιμορραγεί, και μόνο θα επουλώνεται!!  

Η ομάδα του Γίνε Άνθρωπος απαντάει:

Αγαπητή φίλη,

Σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες τόσο γενναία την ιστορία σου μαζί μας. Η δύναμή σου μας δίνει πραγματικά κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Από τα λόγια σου είναι ολοφάνερο ότι έχεις εξελιχθεί σε μία αληθινά δυνατή και αξιοθαύμαστη γυναίκα, και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο περήφανες για σένα, που παρά τα τραυματικά γεγονότα που έχεις περάσει στην ζωή σου, δεν το έβαλες κάτω και προσπαθείς να επουλώσεις τις πληγές σου, συνεχίζοντας την ζωή σου με αισιοδοξία. Οι συμπεριφορές που έχεις δεχτεί μας σοκάρουν, μας αηδιάζουν, μας εξοργίζουν τόσο όσο και σένα. Δεν μπορεί να χωρέσει έναν ανθρώπινος νους πώς ένα κοριτσάκι 8 χρονών μπορεί να γίνει έρμαιο τόσο διεστραμμένων πράξεων και μάλιστα από συγγενικό της πρόσωπο, ούτε πώς μία μάνα φάνηκε αδιάφορη απέναντι σε κάτι τόσο σιχαμερό. Και μετά…μετά έρχεται και η δεύτερη κακοποίηση. Πόνεσες, έκλαψες, υπέφερες επί τόσες ώρες στα χέρια ενός ανώμαλου διεστραμμένου, παρακαλώντας μέχρι και να πεθάνεις. Αλλά δεν τους έκανες την χάρη. Στύλωσες το κορμί σου, στάθηκες στο ύψος σου και φώναξες ένα ηχηρό “φτάνει!” σε όλους αυτούς που σε κακοποίησαν. Χαιρόμαστε τόσο πολύ που συνειδητοποίησες ότι δεν έφταιγες πουθενά. Μα είναι δυνατόν να έφταιγες κάπου εσύ; Σου βίασαν επανειλημμένα την ψυχή και το σώμα σου και θα έφταιγες εσύ; Όχι! Φτάνει πια με το να κατηγορούμε τα θύματα, κακοποιώντας τα για δεύτερη φορά. Φταίνε αποκλειστικά αυτοί οι ψυχικά άρρωστοι που πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν βία πάνω μας. Δεν θα σου ασκήσουν βία, όμως, ποτέ ξανά. Δεν μπορούν πια να σε εξουσιάσουν αυτά τα άτομα, φαντάζουν πια πολύ “μικρά” απέναντί σου. Γιατί τους νίκησες. Γιατί τα κατάφερες. Και συνεχίζεις να τα καταφέρνεις κάθε μέρα, και με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας, που χαιρόμαστε τόσο πολύ που την ζήτησες, κι ας πέρασαν κάποια μέχρι να πάρεις την απόφαση να το κάνεις. Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις την ζωή σου όπως την θέλεις εσύ και να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε κρατάει εγκλωβισμένη σε άσχημες καταστάσεις. Κι εσύ αυτό κάνεις, αγαπημένη μας. Και είμαστε τόσο υπερήφανες για σένα. Είσαι μια υπέροχη πηγή δύναμης και έμπνευσης για όλες μας και σε ευχαριστούμε που δεν το έβαλες ποτέ κάτω. Να είσαι σίγουρη ότι η πληγή θα κλείσει τελείως, και σου ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας, η ψυχή και το σώμα σου να δέχονται από δω και πέρα μόνο αγάπη και τρυφερότητα. Είμαστε δίπλα σου για οτιδήποτε μας χρειαστείς.