Σύγχρονος κόσμος | Συρρίκνωση των αισθήσεων

Γράφει η Θάλεια Ταγάρα, Κοινωνιολόγος

Ένα κείμενο για όσους έφυγαν άδικα και για αυτούς που άφησαν πίσω

Είναι πρωί Τρίτης. Μιας συνηθισμένης, βαρετής Τρίτης. Ξυπνάς, ετοιμάζεσαι και φεύγεις να πας να πάρεις το μετρό για να πας στη δουλειά σου. Τρέχεις για ακόμα μια φορά να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου γιατί και σήμερα το πρωί κάθισες παραπάνω από όσο έπρεπε στο κρεβάτι. Καθώς είσαι στο μετρό βγάζεις το κινητό σου και χαζεύεις για λίγο στο Ίντερνετ: «12χρονη βιάστηκε», «14χρονα βίασαν ομαδικά έναν συμμαθητή τους», «μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου νεαρό στην Θεσσαλονίκη», «Γυναικοκτονία στην Φολέγανδρο, στην Μυτιλήνη, στη Νίκαια». Τα βλέπεις, σοκάρεσαι για λίγο, διαβάζεις τις βασικές πληροφορίες και το κλείνεις για να ηρεμήσεις γιατί διάβασες πολλές άσχημες ειδήσεις και κάπως πρέπει να συνεχίσεις τη μέρα σου πιο θετικά.

Γυρνάς γύρω σου και βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους που πάνε σαν και εσένα στη δουλειά τους, αδιάφοροι, τρέχουν να προλάβουν κάτι που ούτε οι ίδιοι δε ξέρουν τι,ξεχνώντας πως η ζωή τους περνάει την ίδια ώρα με ταχύτητα φωτός και δεν το έχουν καταλάβει. Σε κοιτάνε, σε προσπερνάνε, τρέχουν να προλάβουν το μετρό και σε σπρώχνουν γιατί φταις και μόνο που υπάρχεις. Μπορεί να μη σε ξανά δουν και ποτέ ή να μη τους ξανά δεις εσύ. Δε πειράζει, δε σε νοιάζει γιατί εσύ έχεις στόχο να φτάσεις στον προορισμό σου, όπως εκείνοι.

Για κοίτα, μια κοπέλα κλαίει στη στάση του μετρό. Γιατί κλαίει; Όλοι την κοιτάνε. Αρχίζει και κλαίει με λυγμούς. Την κοιτάς και εσύ και βλέπεις πως η ανάσα της κόβεται όλο και πιο πολύ από το κλάμα. Τι να έχει συμβεί; Όλοι απορούν μα κανένας δε πλησιάζει. Γιατί να πλησιάσεις εσύ; Κι αν σου φωνάξει; Που να μπλέκεις τώρα και να ασχολείσαι με ξένες υποθέσεις. Κάποιοι απομακρύνονται ακόμα περισσότερο για να μη τη βλέπουν, τους χαλάει τη μέρα και τη διάθεση. Δεν έχουν χρόνο για αυτά.

Τρέχουν να προλάβουν να είναι στην ώρα τους στη δουλειά. Αυτό έχουν μάθει ότι πρέπει να κάνουν, τα προβλήματα τους είναι τόσο σημαντικά που πλέον δε βλέπουν.

Έχεις φτάσει στην πλατεία Συντάγματος και για να αποφύγεις τον πολυ κόσμο πας από τα στενά, για να φτάσεις πιο γρήγορα χωρίς αντιπερισπασμούς. Δε μπορείς να βλέπεις τους ανθρώπους, σε νευριάζουν. Ακούς μια φωνή «σταματήστε τον, μου έκλεψε το πορτοφόλι» και κοιτάς σαν χαμένος. Κοιτάς ανθρώπους να τρέχουν και άλλους να κοιτιούνται μπας και καταλάβουν τι έχει συμβεί ενώ ακούγονται φωνές.

Δεν τον πρόλαβε, έχασε τον πορτοφόλι του. Εσύ που είσαι; Εκεί δίπλα σιωπηλός, τα παρακολούθησες όλα μαζί με τους υπόλοιπους.Όλοι άπραγοι, όλοι χαμένοι, όλοι αδιάφοροι. Δεν προλάβατε να δράσετε, δε μπορούσατε να κάνετε κάτι παραπάνω.

Κλασική Αθήνα, κλασικά γεγονότα. Γιατί να ασχοληθείς; Αυτοί θα το έκαναν για εσένα; Έλα μωρέ, θα τη βρει την άκρη αυτός. Πάμε παρακάτω, δεν έχεις χρόνο, όλα σήμερα θα σου τύχουν; Δεν ακούς.

Τρέχεις λοιπόν και φτάνεις στη δουλειά σου 5 λεπτά νωρίτερα. Τσάμπα έτρεχες, τσάμπα τρελαινόσουν, αλλά δεν πειράζει αρκεί να είσαι εντάξει εσύ απέναντι στις υποχρεώσεις σου. Αφού δουλεύεις 2-3 ώρες αποφασίζεις να κάνεις διάλειμμα γιατί ντάξει, έχεις και δικαιώματα. Μιλάς με τον συνάδελφο σου ο οποίος σου εκμυστηρεύεται πως αυτός που μένει πάνω από το σπίτι τους στο Παγκράτι, χτυπάει την γυναίκα του. Δε φαντάζεσαι για τι ξύλο και τι φωνές μιλάμε, το συζητάνε όλοι στην πολυκατοικία.

Κοντοστέκεσαι. Λες κοίτα να δεις τι συμβαίνει στον κόσμο, που έχουμε καταντήσει. Απίστευτο και όμως συμβαίνει τόσο κοντά σου. Πέρασε όμως η ώρα, δε μπορείς να συνεχίσεις να μένεις εκεί και να μιλάς με τον συνάδελφο σου. Πρέπει να συνεχίσεις τη δουλειά σου και μετά να πας γρήγορα σπίτι γιατί έχεις άλλες δουλειές. Δεν σε αγγίζουν.

Όπως περνάνε οι μέρες, βλέποντας τις νέες ειδήσεις στο κινητό σου ταράζεσαι με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. «Νέα γυναικοκτονία στο Παγκράτι», «αυξημένες οι κλοπές στα ΜΜΜ» «κοπέλα γλίτωσε τελευταία στιγμή από παρά λίγο βιασμό». Που συμβαίνουν όλα αυτά; Πάλι καλά που εσύ είσαι εντάξει και μπορείς να συνεχίσεις την καθημερινότητα σου. Δε μπορείς να στεναχωριέσαι και για τρίτους, έχεις τόσες έγνοιες.

Οι αισθήσεις σου έχουν συρρικνωθεί στο να ακούς τις ανακοινώσεις του μετρό, τη μουσική από τα ακουστικά σου, να βλέπεις χιλιάδες αγνώστους που σου σπάνε τα νεύρα και σε καθυστερούν από τη δουλειά σου, να σε αγγίζουν και να αγγίζεις μόνο όσους θες να σπρώξεις για να μπορέσεις να χωρέσεις στα μέσα και να συνεχίζεις την ζωή σου απρόσκοπτα. Αυτά κι αν είναι προβλήματα, σε καταλαβαίνω. Δε μπορείς να ασχοληθείς με κάτι άλλο.

Μην ανησυχείς όμως γιατί ο κόσμος στο μετρό αρχίζει και ελαττώνεται, οπότε πλέον δεν θα έχεις τόσους ανθρώπους να σπρώχνεις για να προλάβεις και ούτε θα χρειάζεται να τους βλέπεις κάθε πρωί. Λείπει η κοπέλα που δολοφονήθηκε στη Φολέγανδρο,στη Μυτιλήνη, στο Παγκράτι. Λείπει ο νεαρός που δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Λείπει η κοπέλα που ξέφυγε από πάρα λίγο βιασμό. Γιατί; Γιατί πλέον είναι πολυ αργά και γιατί πλέον δεν έχουν την ευκαιρία να στριμωχτούν και αυτοί σε ένα μετρό. Μην ανησυχείς, για εκείνους είναι αργά, εσύ τρέχα να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου για να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου χωρίς να βλέπεις, να ακούς και να αισθάνεσαι.

Για κοίτα τώρα τη μάνα της κοπέλας που σκοτώθηκε στο Παγκράτι στα μάτια την ώρα που το άκουσες αλλά έμεινες εκεί αδιάφορος και άπραγος. Για κοιτά τον άνθρωπο που έχασε τα λεφτά που μάζευε τόσο καιρό όταν του έκλεψαν το πορτοφόλι και σου φώναζε να τον σταματήσεις αλλά εσύ είχες στα αυτιά σου ακουστικά. Για κοίτα την κοπέλα που δεν ρώτησες γιατί έκλαιγε και προσπάθησε να μην κλάψεις την ώρα που θα σου περιγράφει πως ξέφυγε από τον βιαστή της.

Κοιτάς αλλά δε βλέπεις, μιλάς αλλά δεν ακούς, ακουμπάς αλλά δεν αγγίζεις και δεν σε αγγίζουν και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Η δική σου ζωή.