Όταν μια λέξη γίνεται μαχαίρι

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που το αγόρι μου με είπε ηλίθια. Ηταν ένα απόγευμα όταν είχα βγει με την αδερφή μου, η οποία δεν ήταν καλά ψυχολογικά, επειδή ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο. Το αγόρι μου με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν του απάντησα γιατί την παρηγορούσα. Εκείνος τότε απαίτησε να της μίλησει. Η αδερφή μου όμως δεν ήθελε. Τότε εκείνος οριακά με χώρισε επειδή δεν του μίλησε. Τότε άρχισε ο οχετός: ότι είμαι ηλίθια.

Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή· ήταν σαν να γκρεμίστηκε ένα κομμάτι της πραγματικότητάς μου. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάποιον που υποτίθεται ότι με αγαπά να με μειώνει τόσο ωμά. Η λέξη «ηλίθια» αντήχησε μέσα μου με τρόπο που δεν ξεχάστηκε, ούτε έσβησε με τον χρόνο. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως η αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε όπλο, και μάλιστα στα χέρια του ίδιου του ανθρώπου που τη δίνει. Στην αρχή προσπάθησα να το δικαιολογήσω. Σκέφτηκα ότι ήταν η ένταση, η ανησυχία, η αγωνία. Ήθελα να πιστεύω πως δεν το εννοούσε, πως ήταν μια στιγμή που θα περνούσε. Όμως το βάρος της προσβολής δεν έσβηνε. Όσο κι αν έλεγα στον εαυτό μου «μην το μεγαλοποιείς», τόσο πιο έντονα αισθανόμουν ότι κάτι βαθύτερο είχε σπάσει.

Οι μέρες που ακολούθησαν δεν ήταν εύκολες. Έβλεπα την αδερφή μου να παλεύει με τη θλίψη της, τον πατέρα μου να παλεύει για την υγεία του, κι εγώ να παλεύω μέσα μου με έναν άλλο αγώνα: να καταλάβω αν είχα δίπλα μου πραγματικά έναν σύντροφο ή έναν άνθρωπο που με χτυπούσε εκεί που πονούσα περισσότερο. Ένιωθα διχασμένη ανάμεσα στην ανάγκη για στήριξη και στην ανάγκη για αυτοπροστασία. Όταν το ξανασκεφτόμουν, καταλάβαινα πως δεν ήταν μόνο η λέξη που με πλήγωσε. Ήταν ο τρόπος που με αντιμετώπισε, η αδιαφορία του για τη στιγμή, για το πώς ένιωθα εγώ και η αδερφή μου. Ήταν σαν να έβαλε τον εγωισμό του πάνω από την οικογένειά μου, πάνω από την τρυφερότητα που έπρεπε να δείξει. Εκεί συνειδητοποίησα πως η αγάπη δεν είναι απλώς συναίσθημα· είναι και πράξη, στάση, σεβασμός.

Άρχισα τότε να παρατηρώ και άλλα μικρά σημάδια που μέχρι τότε αγνοούσα. Τις στιγμές που με έβαζε σε δεύτερη μοίρα, τις φορές που οι ανάγκες του έμοιαζαν πιο σημαντικές από τις δικές μου. Η λέξη «ηλίθια» έγινε το ξυπνητήρι μου: με έκανε να δω όσα έκρυβα κάτω από το χαλί. Όσα δεν ήθελα να παραδεχτώ γιατί φοβόμουν τη μοναξιά. Κι όμως, μέσα στη θλίψη και τον θυμό μου, άρχισε να γεννιέται και μια δύναμη. Ένα κομμάτι μου ψιθύριζε πως άξιζα κάτι καλύτερο, πως δεν ήταν φυσιολογικό να πονάω από λόγια που προέρχονται από τα χείλη εκείνου που με αγαπά. Ήταν μια δύσκολη αφύπνιση, αλλά αναγκαία. Έπρεπε να μάθω να βάζω όρια, να προστατεύω τον εαυτό μου.
Με τον καιρό, έπαψα να θυμάμαι μόνο την προσβολή· άρχισα να θυμάμαι και τη δική μου αντίδραση.

Θυμήθηκα ότι δεν έσκυψα το κεφάλι εντελώς, ότι βρήκα το θάρρος να μιλήσω, να δείξω ότι πληγώθηκα. Ήταν το πρώτο βήμα προς την αυτογνωσία, προς την κατανόηση ότι η αξία μου δεν ορίζεται από τα νεύρα ή τις κρίσεις κανενός. Σήμερα, όταν ανακαλώ εκείνη τη στιγμή, δεν νιώθω μόνο πόνο. Νιώθω και ευγνωμοσύνη, γιατί με έκανε να μεγαλώσω. Με έκανε να ξεχωρίσω τι είναι υγιής σχέση και τι είναι συναισθηματική φυλακή. Και πάνω απ’ όλα, μου έδειξε ότι οι λέξεις έχουν δύναμη – αλλά ακόμα μεγαλύτερη δύναμη έχει η επιλογή μου να μην τις αφήνω να με ορίζουν.

Η ομάδα του Γίνε Άνθρωπος απαντάει:

Αγαπητή φίλη,

Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτήν την τόσο προσωπική και επώδυνη εμπειρία. Χρειάζεται θάρρος για να εκθέσεις μια στιγμή που σε πλήγωσε βαθιά, αλλά το κείμενό σου δείχνει ότι μέσα από τον πόνο βρήκες τη δύναμη να δεις καθαρά και να βάλεις τα δικά σου όρια.

Δεν είσαι «ηλίθια». Αντίθετα, είσαι ένας άνθρωπος που στάθηκε με αγάπη δίπλα στην αδερφή του σε μια δύσκολη στιγμή και που παράλληλα αντιμετώπισε τη σκληρότητα από κάποιον που θα έπρεπε να δείχνει φροντίδα και σεβασμό. Είναι απολύτως φυσιολογικό να πληγωθείς, και είναι απόλυτα σωστό που άκουσες το εσωτερικό σου «ξυπνητήρι» και αναρωτήθηκες αν αυτή η σχέση σε θρέφει ή σε πονά.

Η εμπειρία σου μας θυμίζει ότι η αγάπη δεν μετριέται με λόγια αλλά με πράξεις· με σεβασμό, κατανόηση και στήριξη. Και είναι σημαντικό να ξέρεις πως αξίζεις να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που θα σε ενδυναμώνουν, όχι που θα σε μειώνουν.

Κράτα αυτήν τη δύναμη που ξεπήδησε μέσα από τη δοκιμασία σου. Μην αφήνεις καμία προσβολή να ορίζει την αξία σου. Η αξία σου είναι αδιαπραγμάτευτη, και εσύ έκανες ήδη το πρώτο βήμα: να την αναγνωρίσεις.