Γράφει η Νικολέττα Σκαμνάκη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Εγκληματολογικής Ψυχολογίας
Όλα ξεκίνησαν με το πρώτο ραντεβού…
Γνώρισες έναν άνθρωπο που φαινόταν πως γνώριζε καλά τι ήθελε και πραγματοποιούσε όλες τις δυνατές προσπάθειες να σε πλησιάσει, με εσένα να καταλήξεις να γοητεύεσαι από τις κινήσεις εντυπωσιασμού, την αποφασιστικότητα και την θέληση που έχει επιδείξει προς το μέρος σου. Μέσα σου πέρασαν σκέψεις όπως για παράδειγμα, ”επιτέλους ένας άνθρωπος που ξέρει να διεκδικεί τα θέλω του…που δε σκέφτεται τον εαυτό του…που θέλει εμένα”. Και όσο μοιράζεστε χρόνο, συνειδητοποιείς πως λατρεύεις τον τρόπο που σε κάνει να νιώθεις για τον εαυτό σου και έτσι επενδύεις και άλλο χρόνο…μέχρι που το ένα ραντεβού γίνεται πλέον δεσμός, και συ όντας αποδέκτης όλων εκείνων των ”μεγάλων” κινήσεων, αρχίζεις να αισθάνεσαι ασφαλής, να κάνεις όνειρα με τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου, να επενδύεις σε μια κοινή πορεία. Αναρωτιέσαι μέσα σου ”πως γίνεται να στάθηκα τόσο τυχερή και βρήκα έναν άνθρωπο που αξίζει το βραβείο καλύτερου συντρόφου ;”, και εκεί είναι που παίρνεις την απόφαση να προσπαθήσεις και συ για εκείνον, δίνοντας τον καλύτερο σου εαυτό, ”να προσπαθήσεις να τον φτάσεις”.
Δυστυχώς όμως όσο προσαρμόζεις εσύ την συμπεριφορά σου στην δικιά του, αυτός αλλάζει, και αρχίσει να ελαττώνει τις κινήσεις θελήσεως του προς εσένα. Στην προσπάθεια σου να διαχειριστείς την εν λόγω αλλαγή, ενθυμούμενη πώς σε έκανε να αισθάνεσαι για σένα παλαιότερα, κατηγορείς τον εαυτό σου, ”πώς γίνεται η συμπεριφορά του να ήταν τέλεια πριν και τώρα να μην είναι;…
”Μάλλον θα φταίω εγώ” λες, και όσο σε κατηγορείς, τόσο μεγαλώνει η προσπάθεια σου να τον ”γυρίσεις”.
Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα της ατέλειωτής σου προσπάθειας να αποδείξεις ότι αξίζεις στοργή, ενδιαφέρον, τρυφερότητα, βάζεις τον άλλον σε προτεραιότητα και αγνοείς εντελώς την ύπαρξη σου, σαν να να εθίστηκες στην προσπάθεια. Για σένα τίποτα δεν είναι πιο άξιο σημασίας παρά ο λόγος του, τα συναισθήματα του.
Κρέμεσαι από τα χείλη του και αφήνεσαι να σε κατευθύνει…να σε πάει στην μοναξιά. Μια μοναξιά που όμοια δεν έχει. Αποξενώθηκες από τους φίλους σου, την οικογένεια σου, την δουλειά σου, και όλα αυτά που σε καθόριζαν, μιας που όλα αυτά ”ήταν εκεί για να σε πάρουν από κείνον, άρα στο μυαλό σου έμοιαζαν πλέον απειλές”. Έγινες ο ”άνθρωπος για άντληση ενέργειας”, αυτή ήταν πλέον η χρησιμότητά σου.
Τα μέσα του ήταν το gaslighting, το διαρκές παιχνίδι ζεστού και κρύου που σε έθιζε στην ιδέα του ”εσάς” και σε οδηγούσε στην αέναη προσπάθεια να αφαιρέσεις το σκληρό του πρόσωπο, τρέχοντας ξανά κοντά σου.
Αν είσαι τυχερή, τότε όταν σου εξαφανίσει κάθε ίχνος ”ζωής”, θα σε αφήσει, βρίσκοντας άλλον άνθρωπο να προσκολληθεί. Αν όμως δεν είσαι τυχερή, τότε θα πρέπει να βρεις δύναμη να απεξαρτηθείς από τον εθισμό σου. Αυτό που χρειάζεται να έχεις πάντα στο μυαλό σου είναι ότι δε φταις εσύ. Ο άνθρωπος αυτός ήρθε στην ζωή σου με αυτό το προσχεδιασμένο πλάνο, πριν καν καταλάβεις πως είσαι σε σχέση με εκείνον, οπότε οι ενέργειες σου δεν είναι υπεύθυνες για την δεδομένη κατάληξη. Εξαιτίας των παιδικών του τραυμάτων, έχει απενεργοποιήσει τα συναισθήματα του, για αυτό και χρειάζεται τον άλλον άνθρωπο που είναι ικανός να νιώσει, για να ζήσει ακριβώς όπως το παράσιτο χρειάζεται τον ξενιστή. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι δυστυχώς δε θα μπορέσεις ποτέ εσύ να κάνεις κάτι για αυτό.