Γράφει η Σταυρούλα Τζίμου
Δεν γράφω σχετικά με ένα θέμα που μας είναι άγνωστο. Καθημερινά διαβάζουμε άρθρα, ακούμε περιστατικά στην τηλεόραση ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους συμμορίες, τις προσπερνάμε στον δρόμο, γνωρίζουμε γι΄ αυτές αλλά δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία. “Γιατί να ασχοληθώ τώρα με αυτά τα παιδιά; Γονείς έχουν, ας τα προσέξουν αυτοί”. Και άδικο δεν έχεις να το σκέφτεσαι αυτό! Όμως θα ήταν σίγουρα προς το συμφέρον όλων – κυρίως των παιδιών – να ασχοληθείς.
Έχει καταγραφεί αύξηση της βίας σε όλες τις εκφράσεις της μετά τον εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας του COVID-19. Τα περιοριστικά μέτρα, όπως η καραντίνα και η κοινωνική απομόνωση, αύξησαν την ένταση μέσα στα σπίτια, με πολλούς ανθρώπους να βρίσκονται σε παρατεταμένη συνύπαρξη σε κλειστούς χώρους, γεγονός που οδήγησε σε κλιμάκωση της επιθετικής συμπεριφοράς. Η οικονομική ανασφάλεια και η ανεργία ενίσχυσαν τα συναισθήματα άγχους και πίεσης, με τα νούμερα της ενδοοικογενειακής βίας κυριολεκτικά να εκτοξεύονται. Δεν είναι δύσκολο να κάνουμε τον συσχετισμό μεταξύ εγκλεισμού και συμμοριών ανηλίκων. Το παιδί άλλωστε είναι ο αποδέκτης της συμπεριφοράς και δράσης των γονέων.
Παρατηρείται ακόμη, η απομάκρυνση των εφήβων από το σχολείο, η απαξίωση της παιδείας στο σύνολό της. Καλλιεργείται μια κουλτούρα -κυρίως διαδικτυακά- από τους αυτοαποκαλούμενους influencers, είτε μέσω της δημοφιλούς -μεταξύ των νεαρών- trap, η οποία δίνει έμφαση στο εύκολο κέρδος, στο φαίνεσθαι, τους βραχυπρόθεσμους στόχους, την κυριαρχία του ισχυρού. Η εξοικείωση με βίαια ερεθίσματα και η απενοχοποίησή τους μέσω της διαδικτυακής αυτής κουλτούρας οδηγούν τα παιδιά σε ενστικτώδεις, αφιλτράριστες εκφράσεις μιας κακώς εννοούμενης “ελευθερίας”. Έχοντας λοιπόν αυτές τις πληροφορίες και ως δεδομένη την προφανή σύνδεσή τους, θα έπρεπε να προλαμβάνουμε τα φαινόμενα βίας. Τι, όχι;
Κατά 70% αυξήθηκε η ανήλικη παραβατικότητα μεταξύ 2020 και 2023 στη χώρα μας, με τις υποθέσεις ανηλίκων με τις οποίες ασχολήθηκε η ΕΛ.ΑΣ. να σημείωσαν αύξηση 60% την ίδια περίοδο. Οι ανήλικοι αποτελούν περίπου το 20%-30% των μελών συμμοριών στις ΗΠΑ, ανάλογα με την περιοχή. Στην Γερμανία σημειώθηκε αύξηση κατά περίπου 10-15% σε σύγκριση με την περίοδο πριν την πανδημία. Στην Ιταλία, η πόλη Νάπολη έχει γίνει γνωστή για τη δράση των λεγόμενων “baby gangs”, οι οποίες εμπλέκονται σε βίαιες συγκρούσεις, κλοπές και διακίνηση ναρκωτικών. Επιθέσεις με μαχαίρια, κατσαβίδια, όπλα και ρόπαλα αποτελούν καθημερινότητα. Επιθέσεις χωρίς συγκεκριμένο στόχο, απλώς για εκτονωθεί ο θυμός που βράζει, είτε εξαιρετικά στοχευμένες όπου παρατηρείται συχνά το ίδιο μοτίβο, το θύμα να αποτελεί “πρότυπο” και να γίνεται στόχος εξαιτίας της προσωπικής του επιτυχίας.
Οι ανήλικοι, συχνά χωρίς επαρκή υποστήριξη ή καθοδήγηση, βρίσκουν σε αυτές τις συμμορίες έναν τρόπο να ανήκουν σε μια κοινότητα, να νιώθουν αποδοχή και να αποκτούν δύναμη και ταυτότητα. Μεγαλώνουν γεμάτοι άγχος, με οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας του ανεξέλεγκτου πληθωρισμού και προβλέψεις δυσοίωνες για το μέλλον, όχι μόνο οικονομικές, αλλά και περιβαλλοντικές. Μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που συνεχώς αιμορραγεί και αδιαφορεί για τις επόμενες γενιές. Σε μια κοινωνία που απαξιώνει και υποβαθμίζει την εκπαίδευση και το πολιτισμό, δημιουργώντας έτσι ανθρώπους χωρίς ενσυναίσθηση. Η συνεχής αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα, η διάλυση της οικογενειακής δομής, η έλλειψη ευκαιριών και η εκπαιδευτική αποτυχία, οι συνέπειες της απομόνωσης στην ψυχική υγεία και η τεράστια επιρροή των μέσων δικτύωσης, δημιουργούν το πλέον πρόσφορο έδαφος για την σύσταση αγελών. Φαινομενικά, η μοναδική αντίσταση που μπορούν να προβάλλουν είναι αυτή. Πολλοί νέοι σε τέτοιες ομάδες εκφράζουν οργή ή απόρριψη των κοινωνικών κανόνων και της εξουσίας. Η βία και η παρανομία γίνονται μέσο αντίστασης ή εκδίκησης προς την κοινωνία που τους απορρίπτει ή τους αδικεί. Δύσκολο πλαίσιο για να μεγαλώνει ένα παιδί, ας συμφωνήσουμε σε αυτό.
Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα καταγράφεται αύξηση των ψυχικών διαταραχών στους νεότερους. Οι κοινωνικοί, οικονομικοί και ψυχολογικοί παράγοντες αλληλεπιδρούν και δημιουργούν το περιβάλλον όπου οι νέοι εμπλέκονται σε παραβατικές δραστηριότητες. Η πρόληψη και η αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού απαιτεί συνδυασμό εκπαιδευτικών, κοινωνικών και υποστηρικτικών πολιτικών που να δίνουν έμφαση στην ψυχική υγεία και στις ίσες ευκαιρίες για όλους τους νέους. Η παροχή ψυχολογικής υποστήριξης σε παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς ή βίας είναι απαραίτητη. Προγράμματα παρέμβασης νωρίς, όπως συμβουλευτική και θεραπεία, μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν το άγχος και τον θυμό τους πριν αυτά οδηγήσουν σε βίαιη συμπεριφορά.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την νέα πανδημία χρειάζεται ταυτόχρονη και πολυεπίπεδη συνδρομή της οικογένειας, της πολιτείας και του εκπαιδευτικού συστήματος. Η υποστήριξη των γονέων μέσα από προγράμματα εκπαίδευσης και συμβουλευτικής μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση των ενδοοικογενειακών σχέσεων, μειώνοντας το άγχος και την επιθετικότητα των παιδιών – και των γονέων- . Η προώθηση μιας ασφαλούς και σταθερής οικογενειακής δομής είναι κρίσιμη για την ανάπτυξη υγιών παιδιών. Η εισαγωγή εκπαιδευτικών προγραμμάτων που εστιάζουν στην ενσυναίσθηση, την επίλυση συγκρούσεων, και την κοινωνική και συναισθηματική μάθηση μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν δεξιότητες επικοινωνίας και διαχείρισης συναισθημάτων. Εξίσου σημαντικό ρόλο, εάν όχι τον σπουδαιότερο, έχει ο επαναπροσδιορισμός των ηθικών αξιών. Η (επι)στροφή στον πολιτισμό είναι ο συνδετικός κρίκος για την επανασύνδεση της κοινωνίας. Μέσω της τέχνης και του αθλητισμού ο άνθρωπος εξευγενίζεται, έρχεται σε επαφή με το συναίσθημα, αυτοπειθαρχείται, αποκτά αυτοπεποίθηση, αποσυμπιέζεται. Η επιστροφή στον πολιτισμό ενισχύει τη συλλογική μνήμη, προάγει την κοινωνική συνοχή και οδηγεί αναπόφευκτα στην αποκατάσταση της κοινωνικής αρμονίας, της δημιουργικότητας και της εσωτερικής ισορροπίας των ανθρώπων.
Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Η κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η κοινωνία στηρίζεται σε αυτά, ή μάλλον, στην ανατροφή τους. Είναι κρίμα να φτάσουμε σε λίγα χρόνια στον Άρη και να συνειδητοποιήσουμε ό,τι στην Γη δεν αφήσαμε τίποτα.
Πηγές :
vice.com
Psychotherapeia.net.gr
Latest posts by Volunteer Team (see all)
- «Αγκαλιάζοντας» τον Νάρκισσο | Πώς να Αναγνωρίσετε και να Αντιμετωπίσετε την Τοξική Σχέση - 01/11/2024
- Ακραίες Επιθυμίες και Χαμένες Ταυτότητες | Μια Βουτιά στις Σχέσεις του Last Tango in Paris - 25/10/2024
- Ανάγκη για Αποδοχή και το Σύνδρομο του Καλού Παιδιού | Τεχνικές Διαχείρισης και Απελευθέρωσης - 21/10/2024